Yeni Bir Yaş

Ah zaman, ne kadar hızlısın! Kemal ve Cemal’in doğdukları gün, daha dün gibi. Erken doğdukları için o kadar küçüklerdi ki “Büyüdüklerini görebilecek miyim acaba?” derdim.  Büyüdüler bile! On sene geçmiş, dile kolay.  Büyümelerini görme şansım olduğu için, Allah bana nasip ettiği için bin şükür. Her yeni yaşlarında geçen senelere şükrediyorum; ama keşke bu yaşlarını daha dolu dolu yaşasaydık; şunları da yapsaydık, bunları da yapsaydık demekten de kendimi alamıyorum bir türlü.

            Annelik, çok garip bir duygu. Ne kadar kırılsan da, kızsan da, üzülsen de, yorulsan da vazgeçmemek. Sevmek ölesiye. Bir gülüşüyle hayat bulmak. Göğüslemek dünyayı. Tarifi yok. Aşktan öte.

Hani hamilelere derler ya “iki canlı” diye.  Gerçi, ikiz çocuklarda durum üç canlıya çıkıyor da. J Bu 2-3 can olma hali, çocuklar doğduktan sonra da devam ediyor, biliyor musun. Birine bir şey olsa, senin canın yanıyor çünkü.  Aç kalsa, boğazından bir şey geçmiyor, sen de aç kalıyorsun.  Ağlasa, yüreğin sızlıyor.  Yani, göğsünde birden fazla kalp çarpıyor.  Canında birden fazla can taşıyorsun.  

Kemal ve Cemal, belki bir gün burada yazdıklarımı okur. “Söz uçar, yazı kalır” derler. Bu yüzden, onlara yüz yüze, sarılarak söylediklerimi şimdi buraya da yazmak istiyorum.

“Canlarım! Düştüğümde ayağa kalkmak için sebebim; umutsuzluğa kapıldığımda umudumsunuz. Gözbebeğim, iki gözüm, can özüm, ağrı kesicim, huzurumsunuz. Sizinle yenilendim, sizinle zenginleştim, sizinle öğrenmeye devam ediyorum. İyi ki varsınız. İyi ki hayatımdasınız. Cansınız, canımsınız. İnşallah daha nice yeni yaşlar kutlarız birlikte. İnşallah nice güzel günlerimiz olur beraber. Sizi çok seviyorum. Bilin ki canımda cansınız.”